domingo, 13 de xuño de 2021

A máquina do tempo, de V

Conseguino. Xa o tiña nas miñas mans. A MÁQUINA DO TEMPO. Podía viaxar onde quixera, pero primeiro, tiña interese en ir o futuro, ao 2100, por exemplo.

Configurei A MÁQUINA DO TEMPO e púxenme en marcha. Levei unha cámara de fotos, por se había algo fóra do normal. Me transportei ao 2100, a viaxe non foi moi

longa, só tardou dezasete segundos.

E xa estaba. O primeiro que vin foi unha nova moi rara. Ían facer un perfume de  Lúa...Van coller un cacho do satélite, sei que podía non ir ben: un paso en falso e esnaquizan o noso planeta. Así que, como son tan curioso, avancei un pouco máis no tempo. Vin selva.

Estiven buscando, mais encontrei unha especie de diario, tiña a data do día de hoxe... (que estou no 2119), só que era de había 9 anos, no 2109.

Nel poñía o seguinte...:

Agatha Moreone:

23-12-2109

Hoxe van votar na tele un momento histórico: van coller un anaco da lúa para fabricar un perfume. Seguramente non poida compralo, aínda que pode que non estea en venta. Mais non creo que sexa moi boa idea. Eu vou no bando bo. Cada día prodúcense moitas   manifestacións e participan todos nelas.

Eu non quero iso, ninguén o quere, están obrigados polo rei. E agora hai poder absoluto, nos últimos 50 anos pasaron cousas do máis estrañas...

... e despois seguíalle unha foto de Agatha.

O diario caéuseme das mans. Un son procedía dos arbustos, e ocorréuseme dicir algo sen moito sentido:

- Agatha...?

- Grrr!!!

Un humano-mostro atacoume.

Agochei a cabeza para que non me dera e dinlle onde debería de estar o fígado. 

O becho retorceuse da dor, mais eu non lle din moi forte, non o entendín.

E cando pestanexei, xa non estaba. Despois dese “encontro”, algo moveuse dende os mesmos arbustos.

- Agatha...? - Outra palabra sen moito sentido, pero tiña medo.

- Como sabes o meu nome? - Preguntou Agatha (supoño). 

- Agatha Moreone?

- Si, esa son eu. Por? - Contestou.

Eu, máis tranquilo, acerqueime máis o arbusto. Era máis vella ca da foto. Tería como  20 anos.

- Que pasou?

- Estaba na miña casa, e cando colleron unha parte da Lúa... Tivemos tres días de tranquilidade. Despois... - dáballe pena recordalo – Despois... vin o meu pai correndo cara unha central nuclear. E caeulle un trono... Aí asusteime, e a miña nai tamén.

Eu tiña 11 anos, e xa sabía que era un trono por ter variado o clima, a Lúa estábase “descoordenando”. Calculaba que dentro dun ano a humanidade non existiría. Pero non foi así. Seguimos vivindo, só que agora hai uns mostros raros que queren comernos.

- Ah, si... Si, voume de aquí, esta época e moi rara, e se non me toman coma un tolo, poderei amañalo.

- Chao...?

- Si, adeus.

Funme a miña época e mostrei os meus inventos a todo o mundo, e salvei varios países,  mundos e comunidades, coma Galicia.

Autor: V

sábado, 12 de xuño de 2021

A máquina do tempo, de Anon

Había un neno chamado Xan. Xan e un neno normal, como todos os outros nenos do seu cole. Un día Xan foi pasear polo parque, coma sempre facía, co seu can, que se chamaba Rufo. Era un día bonito, con moito sol, e Xan estaba tomando a sombra ao pe dun carballo enorme de follas verdes e onduladas. De repente, escoitou, no silencio do día un son moi forte no ceo, era unha nave espacial redonda con moitas antenas e catro patas. Cando voaba xusto encima de Xan unha cousa pequena rara caeu da nave. A cousa tiña moitos botóns vermellos pequenos.

De repente, a nave chocou, cunha explosión tremenda e con un son tan forte que Xan caeu ao chan pola forza da explosión e o son. Ao caer Xan foi encima da cousa rara que caera da nave. Coa forza do seu corpo ao caer foi petar nos botóns. Todo empezou a xirar e xirar, ata que ao seu arredor so vía un gran borrón de cores.

Despois disto Xan volveu ver que estaba no mesmo sitio que antes. O única era que a nave non parecía ter chocado e, con moita sorpresa, viu que el mesmo volvía estar co seu can tomando a sombra dese gran carballo.

De novo, escoitou o son forte desa nave espacial que tiña causado a explosión, volveu caer e, desta vez, deuse de conta de que en realidade caera encima dunha máquina do tempo e de que volvera cara atrás no tempo, ao ver que se repetían todos os eventos da nave chocando xunto do gran carballo. Eran dous Xan, un Xan caendo ao chan pola explosión e caendo encima da maquina do tempo, e outro Xan que estaba descansando, ata que quedaron os dous Xan, un ao lado do outro.

Despois outro e outro e outro e outro e outro ata que Xan deuse de conta de que tamén estaba pulsando un botón redondo e verde, cun símbolo de multiplicar. Xan empezou a estar confundido, porque a cada minuto ían aparecendo outros Xans. Despois pensou: ”Será posible que este botón multiplique a persoa que o estea tocando?”.

Para saber se iso era verdade, deixou de pulsar o botón . E de repente, deixaron de saír os Xans. Xan pensou ,”Debo levar isto a un laboratorio para que o analicen. Pode que con isto se poderá axudar ao noso planeta Terra . Pero cando intentou levantar un pe para ir ao laboratorio, comprobou que non o podía facer. Intentouno outra vez, pero era como se os seus pes estivesen pegados ao chan.

Todo empezou a xirar e xirar, ata que todo era un borrón enorme e as cousas ao seu arredor empezaron a brillar, primeiro cunha luz verde, despois de cor azul e rosado, e miles doutras cores, ata que empezou o fixo cunha cor dourada. Pero aquel dourado era tan intenso que Xan tivo que cerrar os seus ollos. e despois...

Xan estaba na súa cama, era pola maña e o sol estaba entrando polas ventas. Xan levantouse contento.

Anon          

A máquina do tempo, de Itachi

Hai 20 anos eu encontrei unha máquina do tempo, si, si, unha máquina do tempo. Ao principio me preguntei se era un microondas, unha tostadora, unha tixola moi rara para salchichas... Así que entrei nela e viaxei 75 millóns de anos atrás, na época dos dinosauros. Ao principio entrara en pánico, pois que podería facer sen comida, auga nin electricidade?

Parei a pensar que ía facer, cando de repente un Tiranosauro rex  apareceu e lle dou un coletazo á máquina do tempo, mandándoa moi lonxe, tan lonxe que se meteu entre a selva. Saín correndo a unha cova, metinme nunha cova que había alí e escoitei un ruxido como o dun tigre, deime a volta... e había un dente de sable!

Como ía escapar desa cova? Ese anima íame devorar... Entón collín un montón de barro, cubrinme con el e puiden escapar polos pelos, pois en canto puiden saín correndo de alí o mais rápido posible. Non sabía nada nin onde estaba eu nin onde estaba a máquina do tempo.

Itachi

A máquina do tempo, de Waka Waka

 -Mamá, queres xogar?- Timm – sona o timbre-. 

-Abre ti, Alaska que eu estou facendo a comida-.

-Vale, xa abro eu...-

Cando salgo e vexo que non hai ninguén, miro para abaixo.

-Mamá, pediches algo?-.

-Non, por que?-.

-Porque aquí hai un paquete-.

-Méteo dentro, que está chovendo-.

-Vale, pero podo abrilo eu?-.

-Vale-.

Alaska sube á súa habitación.

- A  ver que hai...-. Alaska, ao ver que sae luz do paquete, pega un brinco.

-Bo, bo, bo, a quen temos aquí? Pero se é a miña amiga Alaska...!

-Eh que, quen es ti?-, tartamudeou Alaska.

-Non te acordas de min? Eu son Frank!

-Ah! Vale! E que fas aquí?

-Nada, son un elemento da máquina do tempo.

-Que maquina do tempo?

A que hai aquí dentro deste paquete, e podo levar a alguén nela. Pero unha vez que entres non me vas escoitar, queres facerme algunha pregunta agora?.

-Non, non, non fai falta... Seguro que me arranxo...- dixo algo por seguirlle a corrente.

-Ben, voume meter xa, ale, chao, adeus-. Cando se meteu, tiña posto un pantalón apertado por arriba e frouxo por abaixo. Antes de saír da máquina veu que estaba nun bar, no que había moito ruído.

“Pero en que ano estamos?”, preguntouse a si mesma. “Ben, vou saír”.

Cando saíu viu que había xente con vasos nas mans e dixo:

-Desculpen señores, ¿en que ano estamos?-.

Un home respondeulle amablemente:

-“Estamos  no ano 1867”.

Cando escoitou iso, inmediatamente saíu do bar. Estaba no 1867 e non o podía crer...! Díxose: “Eu estaba tan alegre no confinamento, abrín a porta, encontreime cunha máquina do tempo e agora estou no 1867. Ben, o lado positivo é que a xente é educada, non coma algunhas persoas alá no 2021. A xente non ten móbiles nin ordenadores, e hai máis sitio para xogar fora. Ben, terei que intentar volver a casa, a miña nai debe de estar moi preocupada”.

Foi ao baño do bar outra vez e meteuse na máquina do tempo, que era algo parecido a cando xogaba minecraft. Unha vez de volta a casa había un montón de xente na súa habitación. E sabedes por que? Porque tíñanse metido na máquina do tempo. Alaska díxolles que se volveran meter. pero había unha chica alta, rubia e de ollos azuis que non se quería ir, dicía que a miña habitación molaba un montón, e tamén me dixo que a súa non era tan bonita. Eu baixei a contarlle a mama todo o ocorrido, e a preguntarlle si esa chica podía ser a miña irmá, xa que eu non tiña. Mamá díxome: “Por min que quede, pero hai que preguntarlle a papá. O meu papá estaba no traballo, así que pregunteille por mensaxe. El díxome que si, e agora eu máis Claudia somos irmás.                                   

Waka Waka

A máquina do tempo, de El Tío Irlandés

Cando falamos dunha máquina do tempo, a que todos nos imaxinamos un aparello enorme, cunha cabina chea de luces, nunha habitación onde hai moitos ordenadores e cables. Pero nada máis lonxe da realidade, a verdadeira máquina do tempo ten a aparencia dun reloxo dixital como os que hai agora, que ademais miden moitas cousas, como os pasos, temperatura, calorías...

Esta máquina do tempo funciona salvo que uns microchips implantados no cerebro, concretamente no hipotálamo, lle envíen un sinal.

Que como o sei?, pois eu son unha das 5 persoas, unha por cada continente, que están en posesión dese reloxo e aos que nos implantaron os microchips, ao nacer. Chamamonos  os “Chouta-tempos”

Os nosos nomes verdadeiros nomes son: Sabela, Kakashi, Claton, Alika e Luk.

A doutora Sila LindaLu, que pertence a unha organización secreta os Illuminati, xa sei que case todo o mundo oíu falar dos Illuminati, pero ninguén pode demostrar a súa existencia, e case todo o mundo lle atribúe un papel importante nos acontecementos máis importantes da historia. E que non é como todo o mundo pensa maligna, senon que é unha organización que intenta protexernos.

Pois como ía dicindo a doutora Sila LindaLu, implantounos estes microchips, ao nacer, escolleunos ao chou, tanto me puido tocar a min coma a outra nena ou neno que nacera en París ou Londres, pero tocoume a min, Sabela, que nacín no Hospital Clínico de Santiago de Compostela.

Cando llo explicaron aos meus pais, leváronse un desgusto moi grande, pois eles querían que fose unha nena normal, cunha vida normal ou  polo menos dentro da normatividade, e despois de convencelos e ca promesa de que si eu cando fose maior non quería levar es vida a podía deixar en calquera momento, convertinme e un “Chouta-tempos”, e a miña misión e protexela máquina do tempo para que non caia en malas mans.

E aínda que pareza incrible eu so viaxei, no tempo unhas dez veces, porque é moi perigoso, non so porque cando viaxas o pasado podes cambiar todo o futuro e o mundo tal e como o coñecemos agora, senón porque cada vez que viaxamos no tempo, o noso cerebro perde moita cantidade de masa cerebral e de neuronas, polo que nos temos que someter a un tratamento rexenerativo. Ademais quedas esgotado física e mentalmente. E sempre viaxei o pasado o futuro esta prohibido, por unha lei, a Lei do Tempo, que formulou a doutora Sila, que di que o tempo é coma un espazo circular, e que se o adiantamos interrompendo a traxectoria espazo-tempo, romperíase e o mundo destruiríase.

A teoría é moi complicada, pero viaxar é sinxelo, so temos que concentrarnos e visualizar a data a que queremos ir, e entón os impulsos eléctricos que emite o cerebro ao microchips, fai que a enerxía se concentre e lévanos a data na que pensamos. O proceso é como espertar dun sono.

Toda a nosa organización, cre que nun futuro haberá máis persoas que nos axuden, unha vez que perfeccionen a máquina e que isto pode axudar a salvar o noso planeta e as vidas de moitas persoas, porque esta seriamente danado pola nosa acción.

E nos como “Chouta-tempos”, debemos salvagardar non so a máquina, se non todo o coñecemento e as investigacións, que durante este tempo estivemos levando a cabo. Temos unha gran  misión por diante.

El tío irlandés

 


La máquina del tiempo, de Lolo

Érase una vez un niño que se llamaba Roki, y era en el siglo de los cavernícolas. Un día una familia lo encontró en la nieve congelado y el preguntó: ¿Pero en dónde estoy?” Le dijeron que en el siglo veintiuno. Él dijo: “Unos niños que están en ese bosque me tiraron algodón de azúcar en la cara, y en su tribu cuando le tiraban a alguien comida era para declarar la guerra”.  Ellos le dijeron que no era así en el siglo veintiuno. Lo intentaron arreglar de manera pacífica y pidiendo ayuda a una persona mayor. Pero se encontraron con un señor loco que quería meter a Roki en un cubito de hielo para venderlo a un museo y hacerse rico. Pero no lo consiguió porque consiguieron escapar de él.

A Roki no le gustaba ninguna comida del siglo veintiuno. Así que lo llevaron al San Carrodio. Allí le encantó todo. El camarero le dijo “Vuelve cuando quieras”.

Más tarde Roki se fue al bosque y allí encontró una máquina del tiempo. Intento arreglarla para poder irse a su siglo con sus hermanos. Cuando iba a salir de la máquina vio que no había nadie y que se extinguieran todos, hasta los dientes de sables. Entonces volvió al siglo veintiuno. Pensó que se quedaría en este siglo. Ahora iba siempre al San Carrodio a comer.

Un día, de repente, dijo: “¡Trompas de mamut!”, porque se lo estaba pasando muy bien. El problema es que el señor loco sigue empeñado en que va a conseguir a Roki. Por ahora no lo consiguió, y espero que nunca lo consiga…

Lolo

A máquina do tempo, de Momoe

Hai moito tempo, tanto que case non me acordo, unha nena ía paseando polo bosque. A nena ía moi tranquila, había un lago moi celeste, era precioso. A nena meteuse nel, pero repentinamente, topou con algo moi duro. Fixouse que era unha especie de arco moi grande e intentou sacalo, pero non era quen. Foi chamar a outras persoas que estaban por alí, pero ninguén lle fixo caso.

Entón decidiu sacalo ela soa. Despois de moito tempo conseguiuno. De repente, se fixo un vento e ela apareceu nun portal a carón dunha praia moi rara, a area era de cor azul... Non o podía crer. De repente, empezou a correr, ía como desesperada sen control. Ela quería  irse a súa casa.

Cando por fin conseguiu parar, pensou que o mellor era volver a onde collera o arco, para así poder volver ao portal do lago azul. Pero estaba perdida, non sabía en que lugar da praia estaba e non o daba encontrado. Levara moito tempo correndo sen saber cara onde ía.

Mentres tanto, os pais a estaban buscando, e estaban angustiados, porque non a daban encontrado. A nai acordouse que a nena dixera que ía ao bosque que había ao lado da casa, a pasear. E o pai acordouse que ela os chamara dicindo que atopara un arco moi grande no lago azul e que alí había un portal. Daquela non a creran.

Foron onda o lago azul, pero non viron o portal, así que pensaron que lles mentira. Aínda así, puxéronse a buscala, pero seguía sen aparecer.

De repente, o vento tirounos e foron dar co portal e a praia coa area azul. Quedaron moi sorprendidos, porque nunca tiñan visto area de cor azul.

Puxéronse a correr cara un lado e, ao volver resulta que o portal xa non estaba. Incriblemente, o portal aparecera moi lonxe de onde eles estaban. Puxéronse a correr en dirección do portal e ao chegar alí tampouco estaba, e volvía estar onde estaban ao principio. Decidiron ir polo mar, que finalmente tan so era un lago. Conseguiron chegar onde había unhas persoas e preguntáronlles onde estaban. Unha delas díxolles: “Están no Mundo Colorido, señora”.

Finalmente, despois de moito tempo deron coa súa filla. Abrazáronse con moita alegría e pensaron que o mellor era volver onda o portal que, claro, non estaba onde o deixaran. Pero ao chegar alí, de súpeto, apareceu unha casa con todas as cousas tiradas por alí. Oíron un ruído, déronse a volta e viron un can sinalando un cartel que poñía “Aquí ides vivir, xa que o portal se cerrou e non se pode facer nada. Traede as vosas cousas e moita sorte, saúdos”.

Pasaron varios anos, xa estaban acostumados a vivir no mundo colorido. Non sabemos moito máis deles. So eu son quen de me comunicar con eles. E non pensedes que isto acaba aquí.

E vos preguntaredes quen son eu... Son o dono do Mundo Colorido, non podo axudarlles a saír de aquí, pero procuro que poidan falar co resto da súa familia. Se pasa algo máis xa vos contarei.

CONTINUARA...

Momoe

La máquina del tiempo, de Jennie

Un día unha rapaza paseaba co seu can no campo. A rapaza comezou a entrar no campo, cada vez máis lonxe, ía tan lonxe que se perdeu e atopou unha máquina do tempo, ben, non era unha máquina típica coa que viaxas no tempo. Cando se achegou á máquina, viu un lugar que dicía "inserir guión" que non sabía o que era, pero tempo despois recordou algo ... "É certo, o RD!" Que é un RD? É unha realidade onde todo o que queres é posible. A rd ou realidade desexada é unha realidade á que só vas cando durmas. ... Todo está baseado na crenza.

Ela sabía moito sobre Rd's, entón chegou a casa e comezou a escribir o seu guión. Para que serve un guión? Se queres que ocorran eventos específicos na realidade desexada, debes poñelos, é dicir, data, hora, como queres que suceda, dependerá do específico que desexes que sexa o evento. Tamén podes poñer o aspecto do teu mundo, como queres que sexa o que vas visitar e, en xeral, como é a túa vida alí. Ademais de escribir o seu guión, tamén buscaba información sobre a máquina para que todo saíra ben, como ... Ideas de que poñer no seu guión, en que botóns tiña que facer clic ... Unha semana despois cando tiña todo preparado foi a onde estaba a máquina, para ir ao seu RD (o seu RD era o seu anime favorito) Pero cando chegou, a máquina non estaba alí. Ela pensou que fora ao lugar equivocado e seguiu mirando, pasou toda a tarde buscando, pero non atopou a máquina. Despois volveu a casa e buscou información para saber por que non estaba alí, despois de buscar moito atopou unha foto dun mapa, no mapa puxo onde está a máquina e deuse conta de que a máquina cambia de lugar, tamén viu que o seguinte lugar estaría preto dun río que estaba a 2 km de distancia da súa casa, pero só aparecería tres días despois. Mentres pasaban ese tempo, estivo mellorando o seu guión, ata que un día, cando mirou o mapa, viu que a máquina estaría onde a viu por primeira vez.

Ao día seguinte, decidiu prepararse para ir onde a máquina. Foi onde estaba a máquina e cando chegou viuna. Rapidamente meteu o seu guión dentro da máquina... A rapaza ficou esperando uns minutos, pasaron e pasaron, e nada, non funcionaba, entón, moi triste, decidiu volver a súa casa. Pasou o día enteiro deprimida e cando chegou a noite marchou durmir, como sempre. Cando espertou... Non estaba en casa! Minutos despois de entender o que estaba pasando deuse de conta de que estaba na súa realidade desexada. Non podía crer o que estaba pasando, pero ao mesmo tempo estaba moi feliz. Alí coñeceu aos seus personaxes preferidos, pero ela sabía que tiña que volver á vida real. Escribiu unha palabra clave, coa que, cando o quixera podería volver a casa.

Jennie

Pandilla Gorro y la máquina del tiempo, de Z

Capítulo 1. El comienzo:

Una vez en una casa encima de un edificio estaba la pandilla gorro haciendo locuras como siempre ya que V había pues todo patas arriba, literalmente. Luego de arreglar eso delante de la casa de la pandilla apareció un científico W acudió a recibirlo y él le dijo: Pandilla gorro, debéis ayudarme, las gemas de energía que activaban el aparato de la atmósfera lunar se han dispersado y la gente que había ido de vacaciones en la luna está en peligro. La pandilla fue enseguida a ayudar y dejaron a su perro, Rabiperro, a cargo de un amigo. Al llegar al laboratorio, el científico les dijo que las gemas se metieran en su máquina del tiempo y habían viajado a por la gema amarilla, sin saber en qué época y lugar estaba…

Capítulo 2, el antiguo Egipto:

Al llegar X fue el primero en poder abrir los ojos, ya que el sol resplandecía mucho era difícil abrirlos, y se dio cuenta de que estaba en pleno desierto. Sacó unos prismáticos, que tenía guardados, y se fijó que había unas pirámides a lo lejos, y también vio su civilización. Después de ayudar a sus amigos a levantarse, pues habían caído desde más alto, se dio cuenta de que se encontraba en el antiguo Egipto y de que en la pirámide más grande, justo en la punta, estaba la gema amarilla, y se dirigieron hacia ella…

Después de caminar durante mucho tiempo, la pandilla empezaba a cansarse, pues la pirámide estaba más lejos de lo que creían. Y exclamó: “¡Llegamos!”. Y tan rápido como Y grito llegamos, capturaron a la pandilla. Los llevaron prisioneros, pero, casualmente, junto a la gema amarilla. Z cogió su consola y la puso entre la cuerda y su brazo, y consiguió sacar el brazo, después se liberó a si mismo y a sus amigos. La pandilla cogió la gema y se fueron pitando.

Intermedio entre el capítulo 2 y el capítulo 3:

La pandilla volvió con la primera gema, la amarilla, y el científico les felicitó. Después les dijo que se podían ir por el momento, porque aún estaba localizando la siguiente gema. Al día siguiente, la pandilla fue al laboratorio, para ver si el científico había localizado la siguiente gema. Les dijo que si, que la había localizado. La pandilla, entonces, fue a por la siguiente gema, la azul.

Capítulo 3. Los mares piratas:

La pandilla había llegado a un puerto extraño, y no tardaron ni 2 minutos en darse cuenta de que estaban en un puerto de barcos piratas. Un poco sorprendidos, se subieron un barco y se encontraron con que la tripulación estaba muy enfadada. La pandilla les preguntó por qué estaban enfadados. Ellos respondieron que porque estaban hartos de su capitán y lo habían dejado abandonado, pero aún no se les había pasado el enfado. Tras pasar un tiempo desde que el barco zarpara, los piratas dijeron que W iba a ser su nuevo capitán. W, sorprendido, aceptó, y les dijo a los piratas que buscaban una gema de color azul. Ellos les dijeron que la tenía un barco enemigo que estaba allí cerca.

La pandilla puso rumbo hacia allí y comenzó una pelea entre los dos barcos, que quedaron destruidos, pero la gema azul estaba intacta sobre el agua. La pandilla marchó pitando con la nueva gema a la siguiente época, donde se encontraba la gema naranja.

Capítulo 4. El salvaje oeste

Cuando se levantaron de la caída por el viaje temporal todos dijeron al unísono: “¡Otra vez en el desierto!”. Tras caminar una hora la pandilla vio un poblado. Pensando en el ambiente y estilo del poblado, supieron que estaban en la época del salvaje oeste. Pero cuando iban a entrar en el poblado, unos bandoleros empezaron a dispararles y los terminaron capturando. La pandilla acabó en la cárcel de aquel poblado. Pero allí V hizo explotar la pared, ya que tenía dinamita. Al salir vieron que había un concurso de toreros, y el premio era la gema naranja. Todos se apuntaron para conseguir la gema. Después de mucha ronda y trompazo y salir volando por los aires, la pandilla ganó la gema naranja y un viaje al hospital.

Capítulo 5. El final

Después de volver del hospital a su dimensión, el científico les dijo que la gema marrón estaba en la Edad de Hielo, junto a una manada de mamuts furiosos. Tras oír eso, todos los de la pandilla gritaron: ¡¡NOOOOOOOOOOOO!! Después de eso pusieron la máquina del tiempo en la época donde el científico había creado la gema marrón y se la robaran. Una vez que consiguieron la gema marrón la fueron a poner atrás en el tiempo, antes de que la gente que estaba en la Luna se asfixiara. Por fin, la Pandilla Gorro se tiró en el sofá y se quedaron fritos.                 

Autor: Z


A máquina que encontró Candela, de Golfiny

Hai 10 anos, nunha parte de  Santiago de Compostela, había unha casa na que vivía un señor que tiña mais ou menos 67 anos e era inventor. O seu fallado estaba cheo de inventos, e a ningún lle dera uso. Tiña unha neta que se chamaba Candela, de 19 anos. A rapariga ía visitar ao seu avó todas as tardes, e dáballe as pastillas: a rapaza nunca entrara no fallado, porque o seu avó dicía que só había ratos e non era seguro, pois o chan era moi vello e se andabas encima del podía romper. A rapaza tampouco sabía que o seu avó era inventor, e era normal, porque é moi difícil de crer, el xubilarase había dous anos dun traballo que non tiña nada que ver con isto.

Unha tarde o avó non se encontraba ben, Candela deulle unha pastilla, pero despois de unhas horas o avó caeu ao chan. A rapariga chamou ao 112 e díxolles que apuraran, que seu avó caera, que vivían na rúa da rosa, nunha casa vella, no número 14. En 10 minutos a ambulancia xa estaba alí, e levárono ao hospital. Alí os médicos dixeron que seguramente fora un mareo ou algo así e que se estaba ben, mañá o podía ir ver, e que avisara aos demais familiares do que lle pasou. E tamén lle deron as chaves que tiña.

Unha vez na casa, Candela colleu o telefono e chamou a seu pai para contarlle o que pasara. El quedou moi afectado, e díxolle que xa saía para alá. Cando colgou, Candela, como se aburría soa, decidiu coller as chaves e empezar a probalas en todas as portas que había alí, ata que unha coincidiu coa porta do faiado.

Candela conseguiu abrir e subiu rapidamente. Cando chegou arriba das escaleiras había outra porta, que estaba pechada, pero ningunha das chaves coincidían. No chan encontrou un papel que tiña debuxada unha chave e debaixo poñía que a chave estaba escondida nalgunha parte das escaleiras. Candela púxose a buscala e viu que unha das táboas estaba máis ou menos rota, meteu a man con coidado, e despois de estar un rato movendo a man colleu unha cousa pequena, sacouna para fora e... era a chave!

Moi contenta, púxoa na porta e despechou. Pensou un pouco antes de entrar: “E se era algo que non debería de ver? E se o seu avó se enfadaría moito con ela polo que ía a facer? Pero, por outra parte, pensaba que ao mellor o avó quería que ela vira o que había alí algunha vez... Candela abriu e... cando viu todo o que había alí dentro empezou a facerse moitas preguntas: O seu avó e inventor? Estas máquinas funcionan? Porque o avó non lle dixera nada?. Despois de facerse tantas  preguntas  foi xunta dunha maquina na que podía entrar e leu o cartel: “SE QUERES PROBAR ESTA MÁQUINA, POR FAVOR, FAINO CANDO ESTEA EU, QUE AÍNDA NON A PROBEI”.

Candela fixo caso, pero cando estaba mirando a máquina, sen querer, deulle a un botón e a máquina acendeu. Entón empezou a sentirse rara. Despois dun anaco viu unha imaxe na que estaba falando co seu avó. Nese momento deuse de conta de que era unha máquina para saber o que ía pasar!

Mentres tanto o seu pai chegara. Cando ela escoitou o ruído baixou correndo e pechou a porta. Seu pai fíxolle moitas preguntas, e mentres as contestaba, chegou un coche, e unha señora traía ao seu avó. Así foi como Candela gardou o segredo e empezou a axudar ao seu avó cos inventos.

Golfiny

 

La máquina del tiempo de Angel

 Flor estaba poniendo orden en el trastero del abuelo. Había montones de cajas y otros aparatos muy curiosos.

Flor encontró en una caja fotos de su abuelo de joven, con la misma máquina que estaba detrás. Tenía curiosidad por saber para qué servía y si funcionaria.

Necesitaba apartar varias cajas antes de poder llegar hasta esa máquina. Para ella era como un marco con cables alrededor que, cuando terminan ve unos botones rojos y azules. Limpió los botones para ver si ponía algo en ellos y, sin querer, presionó uno de ellos y se abrió un portal. Asomó la cabeza para ver lo que había detrás y vio dinosaurios!

¡Que fantástico, parecía una máquina del tiempo! Había quedado muy sorprendida por aquel suceso. Le gustaba mucho, pero la apago, porque era muy prudente. Lo había cerrado para que los dinosaurios no pasaran a su época.

En unos instantes, encontró una libreta y apuntó todo lo que vio. Fue contándolo detalle por detalle hasta que, sin darse de conta, había escrito la mitad del cuaderno. Cuando bajó del desván, su abuelo le dijo que la máquina era para ver a su amada siempre que quisiera. 

El abuelo echaba mucho de menos a la abuela. Murió muy joven, el día que nació el padre de Flor.

Le conto que gracias a la máquina del tiempo podía regresar a su juventud y pasar tiempo con la abuela.

Ahora hacía muchos años que no podía subir al desván para usar la máquina del tiempo. Desde hace cinco años está en una silla de ruedas debido a un accidente de coche.

El abuelo le dio permiso para usar la máquina, para aprender sobre su pasado presente y futuro.

Había escrito un manual de instrucciones para que supiese cómo funcionaba. Ella marcó en la pantalla 1985 y vio a través de la máquina un bonito prado con árboles de nueces. Ahora ya lo tenía y sabía cómo funcionaba, así que lo volvió a intentar y marcó 1867. Lo que vio fue un desierto con un bonito oasis con hermosas palmeras. Marcó el número 452865 y lo que vio fue otra vez dinosaurios, y en ese mismo momento estaba a punto de caer el meteorito. Entonces apagó la máquina y volvió a encenderla, pero justo antes de que la apagara, un pequeño trocito de meteorito había acabado justo a su lado. Lo recogió, apagó la maquina y volvió a encenderla. Llevó ese trocito al laboratorio donde trabajaba y quedó asombrada, porque estaba tan caliente que conseguía quemar un papel. Lo enfrió y vio que se pegaba a  las cosas metálicas. Volvió a casa de su abuelo para quitarle un huevo a un dinosaurio y poder tener un dinosaurio mascota.

Poco después le dijo a un llamó a un chico, Masrani, y los dos juntos, con la ayuda de muchos empleados, construyeron un mundo llamado ¡Jurasic Wold Camp Cretacicos! Todo había sido posible gracias a la máquina del tiempo.

Pero tiempo después un científico llamado Henri Gu empezó a juntar ADN de otras especies y creó un hibrido llamado Indominus Rex. Fueron juntando más ADN del Indominus Rex y lo convirtieron en el Indoractor, un terrible e inteligente depredador que podría destruir la isla. Liberaron a todos los dinosaurios que había en ella y avisaron a todos los científicos para que desalojaran la isla inmediatamente. Fue así como convirtieron la isla en un sueño. A partir de ese momento consiguieron aprobar una ley que decretaba que sería ilegal crear más dinosaurios.

Angel

La máquina del tiempo, de Yuko

 25 de diciembre de 2027.

*Está lloviendo*

Vaya, *coge un periódico* nuevas noticias. Parece ser que son de Marilyn Monroe, veamos… O sea, que creen que se suicidó. Pues yo creo que no, ya sé que era muy infeliz, pero yo no creo que se hubiera suicidado. Fuuu, ojalá tuviera pruebas.

*se hace de noche y va a casa caminando por la calle*

Que es ese ruido?

Viene de ese callejón, voy a entrar. Puaj, está todo sucio y hay un montón de humedad. ¿En serio? ¡He tenido que pasar toda esta asquerosidad para una simple puerta!

Mantén la calma, recuerda que mamá siempre te pegaba una bofetada si decías insultos.

Vale, seguro que está cerrada con llave pero, qué puedo perder. Vale allá voy.

*abre la puerta y, de repente, una luz se asoma*

Me estoy volviendo loca. Eso me pasa por no tomarme las pastillas, creo que las tengo en el bolso.

*se le caen las pastillas y algo la lleva dentro de la sucia sala*

Que mie****, dios mío, que no digas insultos! Madre mía estoy loca, ahora hablo sola.

Genial la puerta se ha cerrado, estoy encerrada.

Tiene que haber una forma de salir de aquí. Es ese ruido otra vez, que será?

No! Otra puerta, genial, mi vida no podía ir a peor, vale quizá es una salida. Menuda chatarra, esta sucísima… anda… tiene una puertecita.

Vale, vamos a ir entrando poco a poco, pero que estúpida soy, como si esto fuera a hacer algo, Voy a salir de aquí, no se abre, ¡¡la puerta no se abre!! ¿¡Qué son esas luces!?

¡No, no, no!

Pero...por qué grito?… Mi vida siempre ha sido infeliz… estoy sola...mi padre era un borracho, intentó venderme por una caja de drogas...después de eso mis padres se divorciaron…

*se sienta tristemente*

Unos meses después del divorcio mi madre enfermó gravemente… dos años después falleció… fui obligada a quedarme a vivir con mi padre… aún me sigue doliendo la herida de la cabeza…

Madre mía, soy una dramática, hay personas que lo pasaron mucho peor que yo y no son tan repugnantes como yo.

*La puerta de la máquina se abre y tira a Yuko*

¡Ay! maldita chatarra. ¿Qué demonios?

¿Por qué esta todo tan limpio?

¡¿La puerta está abierta!?

Corre, corre, correeeee.

¿He salido?

¡¡Soy libreeeeeee!!

Pero… ¿no era de noche? Y... ¿no estaba lloviendo?

Las tiendas que estaban cerradas ahora están abiertas.

Y… ya no están los periódicos de Marilyn Monroe.

¿Qué ha sucedido? Hace mucho calor, yo llevo ropa de invierno.

*Se acerca a un señor*

Disculpe señor, en que año, estación, mes y día estamos?

Ah, estamos en el 28 de junio de 1995 y estamos en verano.

Estoy loca, necesito las pastillas.

*las busca hasta que… *

Es verdad, se me cayeron cuando esa luz me agarró.

¿Una luz que te agarra? Estoy loca, aquí tiene que haber un psicólogo. Vale, tengo que ver si tengo un poco de dinero para comprar un poco de comida… no tengo nada de dinero... ¡Espera!… estamos en 1995, aquí mi madre continuaba con vida. Le iré a explicar todo, aunque no me creerá… vamos no tengo nada que perder.

* dos horas después*

Era por aquí y después por aquí y… ya está, era aquí. Tocaré el timbre. *Ding dong*… Creo que no hay nadie… está la ventana abierta…

*le suena el estómago* 

Vamos sin pensarlo, entras, coges algo de comer, e investigas un poco.

*entra por la ventana *

Vale, lo primero ya está, ahora a buscar algo de comer.

¡Oh una rosquilla! Ñam. Ahora a investigar. Está todo muy cambiado. ¿Qué fue ese ruido?

Es en la entrada, voy a mirar.

*una luz se asoma *

¿Mamá?

¡zum!

¡¡¡Aaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!

¡¿Dónde estoy?!

¡Es la máquina del tiempo!

Me he teletransportado.

Justo cuando iba a volver a ver a mamá.

*La máquina la echa a fuera*

¿Qué?

¿Dónde estoy?

No… no puedo acabar así… quería volver a ver a mamá por última vez…

Máquina del tiempo:

Lugar: Callejón oscuro de la calle trece

Lugar en el que acabo: Fin del mundo.

Tiempo para la vuelta: Sesenta y siete años.

Yuko

venres, 4 de xuño de 2021

O bolso que fala

Ola, eu son un bolso, a miña historia é moi longa, pero vouvos resumir un pouco: cando era pequena era o pelo dun animal, a la dunha ovella. Despois cortáronme a la e me transformaron nun bolso.
Antes de que a miña dona me comprara, moitas persoas viñan collerme e tocarme. Dicían que era o bolso máis lindo e que podía combinar con todas as cores. Eu estaba farta de que me dixeran iso, pero nunca me levaban.
Pero un día apareceu unha moza alta e simpática, dicía que quería levarse un bolso normal. A señora da tenda díxolle que eu era a bolsa máis simple, pero a moza díxolle: “Ese bolso non é o máis simple, pero voumo levar porque combina coa miña roupa. A moza levoume, e foi impresionante, ela falaba comigo, non mo podía crer, a primeira persoa que falaba comigo. Díxome que me escoitara dicir que me quería ir de alí. Eu púxenme a chorar, ela seguro que non me quería levar porque era bonita e que combinaba coas súas roupas, se non só por salvarme.
Pero ela me dixo que non era así. Ela tiña moitos bolsos, pero eu lle gustei máis polo meu deseño. Eu púxenme feliz, ía estar nun lugar seguro e cunha persoa que podía falar comigo. Case sempre temos que falar baixo porque si non a xente pensaría que falaba soa.
Pero un día pasou unha cousa horrible: sen querer berrei e ela respondérame. Os veciños viñeron correndo ao departamento e preguntaron si estaba todo ben. Ela dixo que si, que estaba todo ben, case nos pillan!
Unha cousa que non vos contei e que fomos vivir ao medio do monte. O motivo é que non poderíamos facer a nosa vida sen falar nin berrar. Antes vivíamos nun apartamento, pero alí tiñamos que falar moi baixo e case non podíamos facer nada. Agora, en cambio, aquí podo berrar e facer de todo, e ninguén nos pode escoitar.
Pero un día os cazadores de paxaros viñeron a nosa casa. Eu non podía falar nin berrar, tiña medo, se se me escapaba algo podían asustarse e facernos dano. Pasaba o tempo e non se daban marchado. De repente, un paxaro entrou en casa. Los cazadores empezaron a disparar e deixaron a nosa casa esnaquizada. Aguantamos nela, pero tempo despois tivémonos que marchar.
Agora vivimos noutra casa no monte. Agora son moi feliz coa miña dona, a quen quero moito.
Monoe

El puente errante

En una aldea rodeada de un río y otras cinco aldeas, rodeadas también por el mismo río, había un niño que no podía hacer lo que quería, como ir a la escuela, jugar en un parque, asistir a fiestas… Porque en su aldea no había nada de eso, solo un mercado semanal, que era aburrido para él, y las otras cosas que quería hacer estaban en las otras aldeas. El río que divide las aldeas era demasiado caudaloso y rápido para poder pasar.
Un día de tormenta, cuando el niño estaba en su casa descansando, ya que la tormenta le estaba dando dolor de cabeza, empezó a oír unos pasos fuertes y estruendosos que no sabía de dónde venían y decidió meterse en la cama, pues estaba asustado.
Al día siguiente, cuando se despertó, al asomarse a la ventana vio un puente sobre el río. Creyó que era una ilusión, pues le seguía doliendo la cabeza. Lanzó una pelota saltarina y vio que lo traspasaba. Se acercó más y vio que le faltaba una piedra de las que componían el puente, y pensó que tal vez había metido canasta, pero quiso esperar a que le pasara el dolor de cabeza para ver si el puente era una ilusión o era realidad.
Cuando le pasó el dolor de cabeza, que fue el día siguiente, vio que el puente ya no estaba allí. Sin embargo, el puente estaba en otra parte del río, comunicando a otra aldea.
El niño, sorprendido, decidió acercarse al puente y comprobó que era el mismo que viera ayer. Esto le sorprendió aún más ¡ya que no solo había aparecido un puente de la nada sino que también podía moverse! Era por la mañana y vio un parque lleno de personas al otro lado del puente. Aún dudaba si el puente era real, pero como quería ir al parque, lo cruzó sin pensarlo, ¡y resultaba que sí, era real!
Después de pasar tres horas en el parque, cuando el niño quiso volver, el puente ya no estaba, había cambiado de sitio otra vez, y ahora estaba muy lejos. El niño estuvo esperando en esa isla a que volviera el puente, que lo hizo a las dos de la mañana. Cuando estaba cruzando el puente se paró a descansar y, del cansancio, se durmió encima de éste. Al despertarse quedó sin palabras, ¡ahora el puente cruzaba el río Nilo!
Él vivía muy lejos de ese lugar y hacía mucho calor, no sobreviviría, pensó preocupado. Decidió aprovechar que en el Nilo había agua para beberla y para comer, pensó en peces. Sobrevivió todo el día y volvió a dormir en el puente. Al despertarse apareció en Hawai.
Como el puente siempre paraba en ríos, pasó dos meses pasando de río y río hasta que, por fin, pudo volver a su casa. Sus padres se alegraron al verle volver tras tanto tiempo. El niño decidió quedarse donde estaba, porque no hay nada como estar en casa.
Autor: Z

Debate sobre a felicidade