xoves, 17 de xuño de 2021
domingo, 13 de xuño de 2021
A máquina do tempo, de V
Conseguino. Xa o tiña nas miñas mans. A MÁQUINA DO TEMPO. Podía viaxar onde quixera, pero primeiro, tiña interese en ir o futuro, ao 2100, por exemplo.
Configurei A
MÁQUINA DO TEMPO e púxenme en marcha. Levei unha cámara de
fotos, por se había algo fóra do normal. Me transportei ao 2100, a viaxe non
foi moi
longa, só tardou
dezasete segundos.
E xa estaba. O
primeiro que vin foi unha nova moi rara. Ían facer un perfume de Lúa...Van coller un cacho do satélite, sei
que podía non ir ben: un paso en falso e esnaquizan o noso planeta. Así que,
como son tan curioso, avancei un pouco máis no tempo. Vin selva.
Estiven buscando,
mais encontrei unha especie de diario, tiña a data do día de hoxe... (que estou
no 2119), só que era de había 9 anos, no 2109.
Nel poñía o
seguinte...:
Agatha Moreone:
23-12-2109
Hoxe van votar na
tele un momento histórico: van coller un anaco da lúa para fabricar un perfume.
Seguramente non poida compralo, aínda que pode que non estea en venta. Mais non
creo que sexa moi boa idea. Eu vou no bando bo. Cada día prodúcense moitas manifestacións e participan todos nelas.
Eu non quero iso,
ninguén o quere, están obrigados polo rei. E agora hai poder absoluto, nos
últimos 50 anos pasaron cousas do máis estrañas...
... e despois seguíalle unha foto de Agatha.
O diario caéuseme
das mans. Un son procedía dos arbustos, e ocorréuseme dicir algo sen moito
sentido:
- Agatha...?
- Grrr!!!
Un humano-mostro
atacoume.
Agochei a cabeza
para que non me dera e dinlle onde debería de estar o fígado.
O becho retorceuse
da dor, mais eu non lle din moi forte, non o entendín.
E cando pestanexei,
xa non estaba. Despois dese “encontro”, algo moveuse dende os mesmos arbustos.
- Agatha...? -
Outra palabra sen moito sentido, pero tiña medo.
- Como sabes o meu
nome? - Preguntou Agatha (supoño).
- Agatha Moreone?
- Si, esa son eu.
Por? - Contestou.
Eu, máis tranquilo,
acerqueime máis o arbusto. Era máis vella ca da foto. Tería como 20 anos.
- Que pasou?
- Estaba na miña
casa, e cando colleron unha parte da Lúa... Tivemos tres días de tranquilidade.
Despois... - dáballe pena recordalo – Despois... vin o meu pai correndo cara
unha central nuclear. E caeulle un trono... Aí asusteime, e a miña nai tamén.
Eu tiña 11 anos, e
xa sabía que era un trono por ter variado o clima, a Lúa estábase “descoordenando”.
Calculaba que dentro dun ano a humanidade non existiría. Pero non foi así.
Seguimos vivindo, só que agora hai uns mostros raros que queren comernos.
- Ah, si... Si,
voume de aquí, esta época e moi rara, e se non me toman coma un tolo, poderei
amañalo.
- Chao...?
- Si, adeus.
Funme a miña época
e mostrei os meus inventos a todo o mundo, e salvei varios países, mundos e comunidades, coma Galicia.
Autor: V
sábado, 12 de xuño de 2021
A máquina do tempo, de Anon
Había un neno chamado Xan. Xan e un neno normal, como todos os outros nenos do seu cole. Un día Xan foi pasear polo parque, coma sempre facía, co seu can, que se chamaba Rufo. Era un día bonito, con moito sol, e Xan estaba tomando a sombra ao pe dun carballo enorme de follas verdes e onduladas. De repente, escoitou, no silencio do día un son moi forte no ceo, era unha nave espacial redonda con moitas antenas e catro patas. Cando voaba xusto encima de Xan unha cousa pequena rara caeu da nave. A cousa tiña moitos botóns vermellos pequenos.
De repente, a nave chocou,
cunha explosión tremenda e con un son tan forte que Xan caeu ao chan pola forza
da explosión e o son. Ao caer Xan foi encima da cousa rara que caera da nave.
Coa forza do seu corpo ao caer foi petar nos botóns. Todo empezou a xirar e
xirar, ata que ao seu arredor so vía un gran borrón de cores.
Despois disto Xan volveu
ver que estaba no mesmo sitio que antes. O única era que a nave non parecía ter
chocado e, con moita sorpresa, viu que el mesmo volvía estar co seu can tomando
a sombra dese gran carballo.
De novo, escoitou o son
forte desa nave espacial que tiña causado a explosión, volveu caer e, desta
vez, deuse de conta de que en realidade caera encima dunha máquina do tempo e
de que volvera cara atrás no tempo, ao ver que se repetían todos os eventos da
nave chocando xunto do gran carballo. Eran dous Xan, un Xan caendo ao chan pola
explosión e caendo encima da maquina do tempo, e outro Xan que estaba
descansando, ata que quedaron os dous Xan, un ao lado do outro.
Despois outro e outro e
outro e outro e outro ata que Xan deuse de conta de que tamén estaba pulsando
un botón redondo e verde, cun símbolo de multiplicar. Xan empezou a estar
confundido, porque a cada minuto ían aparecendo outros Xans. Despois pensou: ”Será
posible que este botón multiplique a persoa que o estea tocando?”.
Para saber se iso era
verdade, deixou de pulsar o botón . E de repente, deixaron de saír os Xans. Xan
pensou ,”Debo levar isto a un laboratorio para que o analicen. Pode que con isto
se poderá axudar ao noso planeta Terra . Pero cando intentou levantar un pe
para ir ao laboratorio, comprobou que non o podía facer. Intentouno outra vez,
pero era como se os seus pes estivesen pegados ao chan.
Todo empezou a xirar e
xirar, ata que todo era un borrón enorme e as cousas ao seu arredor empezaron a
brillar, primeiro cunha luz verde, despois de cor azul e rosado, e miles doutras
cores, ata que empezou o fixo cunha cor dourada. Pero aquel dourado era tan
intenso que Xan tivo que cerrar os seus ollos. e despois...
Xan estaba na súa cama,
era pola maña e o sol estaba entrando polas ventas. Xan levantouse contento.
Anon
A máquina do tempo, de Itachi
Hai 20 anos eu encontrei unha máquina do tempo, si, si, unha máquina do tempo. Ao principio me preguntei se era un microondas, unha tostadora, unha tixola moi rara para salchichas... Así que entrei nela e viaxei 75 millóns de anos atrás, na época dos dinosauros. Ao principio entrara en pánico, pois que podería facer sen comida, auga nin electricidade?
Parei a pensar que ía
facer, cando de repente un Tiranosauro rex
apareceu e lle dou un coletazo á máquina do tempo, mandándoa moi lonxe,
tan lonxe que se meteu entre a selva. Saín correndo a unha cova, metinme nunha
cova que había alí e escoitei un ruxido como o dun tigre, deime a volta... e
había un dente de sable!
Como ía escapar desa cova?
Ese anima íame devorar... Entón collín un montón de barro, cubrinme con el e
puiden escapar polos pelos, pois en canto puiden saín correndo de alí o mais
rápido posible. Non sabía nada nin onde estaba eu nin onde estaba a máquina do
tempo.
Itachi
A máquina do tempo, de Waka Waka
-Mamá, queres xogar?- Timm – sona o timbre-.
-Abre ti, Alaska que eu
estou facendo a comida-.
-Vale, xa abro eu...-
Cando salgo e vexo que non
hai ninguén, miro para abaixo.
-Mamá, pediches algo?-.
-Non, por que?-.
-Porque aquí hai un
paquete-.
-Méteo dentro, que está
chovendo-.
-Vale, pero podo abrilo
eu?-.
-Vale-.
Alaska sube á súa
habitación.
- A ver que hai...-. Alaska, ao ver que sae luz
do paquete, pega un brinco.
-Bo, bo, bo, a quen temos
aquí? Pero se é a miña amiga Alaska...!
-Eh que, quen es ti?-,
tartamudeou Alaska.
-Non te acordas de min? Eu
son Frank!
-Ah! Vale! E que fas aquí?
-Nada, son un elemento da
máquina do tempo.
-Que maquina do tempo?
A que hai aquí dentro
deste paquete, e podo levar a alguén nela. Pero unha vez que entres non me vas
escoitar, queres facerme algunha pregunta agora?.
-Non, non, non fai
falta... Seguro que me arranxo...- dixo algo por seguirlle a corrente.
-Ben, voume meter xa, ale,
chao, adeus-. Cando se meteu, tiña posto un pantalón apertado por arriba e
frouxo por abaixo. Antes de saír da máquina veu que estaba nun bar, no que
había moito ruído.
“Pero en que ano
estamos?”, preguntouse a si mesma. “Ben, vou saír”.
Cando saíu viu que había
xente con vasos nas mans e dixo:
-Desculpen señores, ¿en
que ano estamos?-.
Un home respondeulle
amablemente:
-“Estamos no ano 1867”.
Cando escoitou iso,
inmediatamente saíu do bar. Estaba no 1867 e non o podía crer...! Díxose: “Eu
estaba tan alegre no confinamento, abrín a porta, encontreime cunha máquina do
tempo e agora estou no 1867. Ben, o lado positivo é que a xente é educada, non
coma algunhas persoas alá no 2021. A xente non ten móbiles nin ordenadores, e
hai máis sitio para xogar fora. Ben, terei que intentar volver a casa, a miña
nai debe de estar moi preocupada”.
Foi ao baño do bar outra
vez e meteuse na máquina do tempo, que era algo parecido a cando xogaba minecraft.
Unha vez de volta a casa había un montón de xente na súa habitación. E sabedes
por que? Porque tíñanse metido na máquina do tempo. Alaska díxolles que se
volveran meter. pero había unha chica alta, rubia e de ollos azuis que non se
quería ir, dicía que a miña habitación molaba un montón, e tamén me dixo que a
súa non era tan bonita. Eu baixei a contarlle a mama todo o ocorrido, e a
preguntarlle si esa chica podía ser a miña irmá, xa que eu non tiña. Mamá
díxome: “Por min que quede, pero hai que preguntarlle a papá. O meu papá estaba
no traballo, así que pregunteille por mensaxe. El díxome que si, e agora eu
máis Claudia somos irmás.
Waka
Waka
A máquina do tempo, de El Tío Irlandés
Cando falamos dunha
máquina do tempo, a que todos nos imaxinamos un aparello enorme, cunha cabina
chea de luces, nunha habitación onde hai moitos ordenadores e cables. Pero nada
máis lonxe da realidade, a verdadeira máquina do tempo ten a aparencia dun
reloxo dixital como os que hai agora, que ademais miden moitas cousas, como os
pasos, temperatura, calorías...
Esta máquina do tempo
funciona salvo que uns microchips implantados no cerebro, concretamente no
hipotálamo, lle envíen un sinal.
Que como o sei?, pois eu
son unha das 5 persoas, unha por cada continente, que están en posesión dese
reloxo e aos que nos implantaron os microchips, ao nacer. Chamamonos os “Chouta-tempos”
Os nosos nomes verdadeiros
nomes son: Sabela, Kakashi, Claton, Alika e Luk.
A doutora Sila LindaLu,
que pertence a unha organización secreta os Illuminati, xa sei que case todo o
mundo oíu falar dos Illuminati, pero ninguén pode demostrar a súa existencia, e
case todo o mundo lle atribúe un papel importante nos acontecementos máis
importantes da historia. E que non é como todo o mundo pensa maligna, senon que
é unha organización que intenta protexernos.
Pois como ía dicindo a
doutora Sila LindaLu, implantounos estes microchips, ao nacer, escolleunos ao
chou, tanto me puido tocar a min coma a outra nena ou neno que nacera en París
ou Londres, pero tocoume a min, Sabela, que nacín no Hospital Clínico de
Santiago de Compostela.
Cando llo explicaron aos
meus pais, leváronse un desgusto moi grande, pois eles querían que fose unha
nena normal, cunha vida normal ou polo
menos dentro da normatividade, e despois de convencelos e ca promesa de que si
eu cando fose maior non quería levar es vida a podía deixar en calquera
momento, convertinme e un “Chouta-tempos”, e a miña misión e protexela máquina
do tempo para que non caia en malas mans.
E aínda que pareza
incrible eu so viaxei, no tempo unhas dez veces, porque é moi perigoso, non so
porque cando viaxas o pasado podes cambiar todo o futuro e o mundo tal e como o
coñecemos agora, senón porque cada vez que viaxamos no tempo, o noso cerebro
perde moita cantidade de masa cerebral e de neuronas, polo que nos temos que
someter a un tratamento rexenerativo. Ademais quedas esgotado física e
mentalmente. E sempre viaxei o pasado o futuro esta prohibido, por unha lei, a
Lei do Tempo, que formulou a doutora Sila, que di que o tempo é coma un espazo
circular, e que se o adiantamos interrompendo a traxectoria espazo-tempo,
romperíase e o mundo destruiríase.
A teoría é moi complicada,
pero viaxar é sinxelo, so temos que concentrarnos e visualizar a data a que
queremos ir, e entón os impulsos eléctricos que emite o cerebro ao microchips,
fai que a enerxía se concentre e lévanos a data na que pensamos. O proceso é
como espertar dun sono.
Toda a nosa organización,
cre que nun futuro haberá máis persoas que nos axuden, unha vez que
perfeccionen a máquina e que isto pode axudar a salvar o noso planeta e as
vidas de moitas persoas, porque esta seriamente danado pola nosa acción.
E nos como
“Chouta-tempos”, debemos salvagardar non so a máquina, se non todo o
coñecemento e as investigacións, que durante este tempo estivemos levando a
cabo. Temos unha gran misión por diante.
El tío irlandés
La máquina del tiempo, de Lolo
Érase una vez un niño que se llamaba Roki, y era en el siglo de los cavernícolas. Un día una familia lo encontró en la nieve congelado y el preguntó: ¿Pero en dónde estoy?” Le dijeron que en el siglo veintiuno. Él dijo: “Unos niños que están en ese bosque me tiraron algodón de azúcar en la cara, y en su tribu cuando le tiraban a alguien comida era para declarar la guerra”. Ellos le dijeron que no era así en el siglo veintiuno. Lo intentaron arreglar de manera pacífica y pidiendo ayuda a una persona mayor. Pero se encontraron con un señor loco que quería meter a Roki en un cubito de hielo para venderlo a un museo y hacerse rico. Pero no lo consiguió porque consiguieron escapar de él.
A
Roki no le gustaba ninguna comida del siglo veintiuno. Así que lo llevaron al
San Carrodio. Allí le encantó todo. El camarero le dijo “Vuelve cuando
quieras”.
Más
tarde Roki se fue al bosque y allí encontró una máquina del tiempo. Intento
arreglarla para poder irse a su siglo con sus hermanos. Cuando iba a salir de
la máquina vio que no había nadie y que se extinguieran todos, hasta los
dientes de sables. Entonces volvió al siglo veintiuno. Pensó que se quedaría en
este siglo. Ahora iba siempre al San Carrodio a comer.
Un
día, de repente, dijo: “¡Trompas de mamut!”, porque se lo estaba pasando muy
bien. El problema es que el señor loco sigue empeñado en que va a conseguir a
Roki. Por ahora no lo consiguió, y espero que nunca lo consiga…
Lolo
A máquina do tempo, de Momoe
Hai moito tempo, tanto que case non me acordo, unha nena ía paseando polo bosque. A nena ía moi tranquila, había un lago moi celeste, era precioso. A nena meteuse nel, pero repentinamente, topou con algo moi duro. Fixouse que era unha especie de arco moi grande e intentou sacalo, pero non era quen. Foi chamar a outras persoas que estaban por alí, pero ninguén lle fixo caso.
Entón decidiu sacalo ela
soa. Despois de moito tempo conseguiuno. De repente, se fixo un vento e ela
apareceu nun portal a carón dunha praia moi rara, a area era de cor azul... Non
o podía crer. De repente, empezou a correr, ía como desesperada sen control.
Ela quería irse a súa casa.
Cando por fin conseguiu
parar, pensou que o mellor era volver a onde collera o arco, para así poder
volver ao portal do lago azul. Pero estaba perdida, non sabía en que lugar da
praia estaba e non o daba encontrado. Levara moito tempo correndo sen saber
cara onde ía.
Mentres tanto, os pais a
estaban buscando, e estaban angustiados, porque non a daban encontrado. A nai
acordouse que a nena dixera que ía ao bosque que había ao lado da casa, a
pasear. E o pai acordouse que ela os chamara dicindo que atopara un arco moi
grande no lago azul e que alí había un portal. Daquela non a creran.
Foron onda o lago azul,
pero non viron o portal, así que pensaron que lles mentira. Aínda así,
puxéronse a buscala, pero seguía sen aparecer.
De repente, o vento
tirounos e foron dar co portal e a praia coa area azul. Quedaron moi
sorprendidos, porque nunca tiñan visto area de cor azul.
Puxéronse a correr cara un
lado e, ao volver resulta que o portal xa non estaba. Incriblemente, o portal
aparecera moi lonxe de onde eles estaban. Puxéronse a correr en dirección do
portal e ao chegar alí tampouco estaba, e volvía estar onde estaban ao
principio. Decidiron ir polo mar, que finalmente tan so era un lago.
Conseguiron chegar onde había unhas persoas e preguntáronlles onde estaban.
Unha delas díxolles: “Están no Mundo Colorido, señora”.
Finalmente, despois de
moito tempo deron coa súa filla. Abrazáronse con moita alegría e pensaron que o
mellor era volver onda o portal que, claro, non estaba onde o deixaran. Pero ao
chegar alí, de súpeto, apareceu unha casa con todas as cousas tiradas por alí.
Oíron un ruído, déronse a volta e viron un can sinalando un cartel que poñía
“Aquí ides vivir, xa que o portal se cerrou e non se pode facer nada. Traede as
vosas cousas e moita sorte, saúdos”.
Pasaron varios anos, xa estaban
acostumados a vivir no mundo colorido. Non sabemos moito máis deles. So eu son
quen de me comunicar con eles. E non pensedes que isto acaba aquí.
E vos preguntaredes quen
son eu... Son o dono do Mundo Colorido, non podo axudarlles a saír de aquí, pero
procuro que poidan falar co resto da súa familia. Se pasa algo máis xa vos
contarei.
CONTINUARA...
Momoe
La máquina del tiempo, de Jennie
Un día unha rapaza paseaba co seu can no campo. A rapaza comezou a entrar no campo, cada vez máis lonxe, ía tan lonxe que se perdeu e atopou unha máquina do tempo, ben, non era unha máquina típica coa que viaxas no tempo. Cando se achegou á máquina, viu un lugar que dicía "inserir guión" que non sabía o que era, pero tempo despois recordou algo ... "É certo, o RD!" Que é un RD? É unha realidade onde todo o que queres é posible. A rd ou realidade desexada é unha realidade á que só vas cando durmas. ... Todo está baseado na crenza.
Ela sabía moito sobre Rd's,
entón chegou a casa e comezou a escribir o seu guión. Para que serve un guión?
Se queres que ocorran eventos específicos na realidade desexada, debes poñelos,
é dicir, data, hora, como queres que suceda, dependerá do específico que
desexes que sexa o evento. Tamén podes poñer o aspecto do teu mundo, como
queres que sexa o que vas visitar e, en xeral, como é a túa vida alí. Ademais
de escribir o seu guión, tamén buscaba información sobre a máquina para que
todo saíra ben, como ... Ideas de que poñer no seu guión, en que botóns tiña
que facer clic ... Unha semana despois cando tiña todo preparado foi a onde
estaba a máquina, para ir ao seu RD (o seu RD era o seu anime favorito) Pero
cando chegou, a máquina non estaba alí. Ela pensou que fora ao lugar equivocado
e seguiu mirando, pasou toda a tarde buscando, pero non atopou a máquina.
Despois volveu a casa e buscou información para saber por que non estaba alí,
despois de buscar moito atopou unha foto dun mapa, no mapa puxo onde está a
máquina e deuse conta de que a máquina cambia de lugar, tamén viu que o seguinte
lugar estaría preto dun río que estaba a 2 km de distancia da súa casa, pero só
aparecería tres días despois. Mentres pasaban ese tempo, estivo mellorando o
seu guión, ata que un día, cando mirou o mapa, viu que a máquina estaría onde a
viu por primeira vez.
Ao día seguinte, decidiu
prepararse para ir onde a máquina. Foi onde estaba a máquina e cando chegou
viuna. Rapidamente meteu o seu guión dentro da máquina... A rapaza ficou
esperando uns minutos, pasaron e pasaron, e nada, non funcionaba, entón, moi
triste, decidiu volver a súa casa. Pasou o día enteiro deprimida e cando chegou
a noite marchou durmir, como sempre. Cando espertou... Non estaba en casa!
Minutos despois de entender o que estaba pasando deuse de conta de que estaba na
súa realidade desexada. Non podía crer o que estaba pasando, pero ao mesmo
tempo estaba moi feliz. Alí coñeceu aos seus personaxes preferidos, pero ela
sabía que tiña que volver á vida real. Escribiu unha palabra clave, coa que,
cando o quixera podería volver a casa.
Jennie
Pandilla Gorro y la máquina del tiempo, de Z
Capítulo 1. El comienzo:
Una
vez en una casa encima de un edificio estaba la pandilla gorro haciendo locuras
como siempre ya que V había pues todo patas arriba, literalmente. Luego de
arreglar eso delante de la casa de la pandilla apareció un científico W acudió
a recibirlo y él le dijo: Pandilla gorro, debéis ayudarme, las gemas de energía
que activaban el aparato de la atmósfera lunar se han dispersado y la gente que
había ido de vacaciones en la luna está en peligro. La pandilla fue enseguida a
ayudar y dejaron a su perro, Rabiperro, a cargo de un amigo. Al llegar al
laboratorio, el científico les dijo que las gemas se metieran en su máquina del
tiempo y habían viajado a por la gema amarilla, sin saber en qué época y lugar
estaba…
Capítulo
2, el antiguo Egipto:
Al
llegar X fue el primero en poder abrir los ojos, ya que el sol resplandecía
mucho era difícil abrirlos, y se dio cuenta de que estaba en pleno desierto.
Sacó unos prismáticos, que tenía guardados, y se fijó que había unas pirámides
a lo lejos, y también vio su civilización. Después de ayudar a sus amigos a
levantarse, pues habían caído desde más alto, se dio cuenta de que se
encontraba en el antiguo Egipto y de que en la pirámide más grande, justo en la
punta, estaba la gema amarilla, y se dirigieron hacia ella…
Después
de caminar durante mucho tiempo, la pandilla empezaba a cansarse, pues la
pirámide estaba más lejos de lo que creían. Y exclamó: “¡Llegamos!”. Y tan
rápido como Y grito llegamos, capturaron a la pandilla. Los llevaron
prisioneros, pero, casualmente, junto a la gema amarilla. Z cogió su consola y
la puso entre la cuerda y su brazo, y consiguió sacar el brazo, después se
liberó a si mismo y a sus amigos. La pandilla cogió la gema y se fueron
pitando.
Intermedio
entre el capítulo 2 y el capítulo 3:
La
pandilla volvió con la primera gema, la amarilla, y el científico les felicitó.
Después les dijo que se podían ir por el momento, porque aún estaba localizando
la siguiente gema. Al día siguiente, la pandilla fue al laboratorio, para ver
si el científico había localizado la siguiente gema. Les dijo que si, que la
había localizado. La pandilla, entonces, fue a por la siguiente gema, la azul.
Capítulo
3. Los mares piratas:
La
pandilla había llegado a un puerto extraño, y no tardaron ni 2 minutos en darse
cuenta de que estaban en un puerto de barcos piratas. Un poco sorprendidos, se
subieron un barco y se encontraron con que la tripulación estaba muy enfadada.
La pandilla les preguntó por qué estaban enfadados. Ellos respondieron que
porque estaban hartos de su capitán y lo habían dejado abandonado, pero aún no
se les había pasado el enfado. Tras pasar un tiempo desde que el barco zarpara,
los piratas dijeron que W iba a ser su nuevo capitán. W, sorprendido, aceptó, y
les dijo a los piratas que buscaban una gema de color azul. Ellos les dijeron
que la tenía un barco enemigo que estaba allí cerca.
La
pandilla puso rumbo hacia allí y comenzó una pelea entre los dos barcos, que
quedaron destruidos, pero la gema azul estaba intacta sobre el agua. La
pandilla marchó pitando con la nueva gema a la siguiente época, donde se
encontraba la gema naranja.
Capítulo
4. El salvaje oeste
Cuando
se levantaron de la caída por el viaje temporal todos dijeron al unísono:
“¡Otra vez en el desierto!”. Tras caminar una hora la pandilla vio un poblado. Pensando
en el ambiente y estilo del poblado, supieron que estaban en la época del
salvaje oeste. Pero cuando iban a entrar en el poblado, unos bandoleros
empezaron a dispararles y los terminaron capturando. La pandilla acabó en la
cárcel de aquel poblado. Pero allí V hizo explotar la pared, ya que tenía
dinamita. Al salir vieron que había un concurso de toreros, y el premio era la
gema naranja. Todos se apuntaron para conseguir la gema. Después de mucha ronda
y trompazo y salir volando por los aires, la pandilla ganó la gema naranja y un
viaje al hospital.
Capítulo
5. El final
Después de volver del hospital a su dimensión, el científico les dijo que la gema marrón estaba en la Edad de Hielo, junto a una manada de mamuts furiosos. Tras oír eso, todos los de la pandilla gritaron: ¡¡NOOOOOOOOOOOO!! Después de eso pusieron la máquina del tiempo en la época donde el científico había creado la gema marrón y se la robaran. Una vez que consiguieron la gema marrón la fueron a poner atrás en el tiempo, antes de que la gente que estaba en la Luna se asfixiara. Por fin, la Pandilla Gorro se tiró en el sofá y se quedaron fritos.
Autor: Z
A máquina que encontró Candela, de Golfiny
Hai 10 anos, nunha parte de Santiago de Compostela, había unha casa na que vivía un señor que tiña mais ou menos 67 anos e era inventor. O seu fallado estaba cheo de inventos, e a ningún lle dera uso. Tiña unha neta que se chamaba Candela, de 19 anos. A rapariga ía visitar ao seu avó todas as tardes, e dáballe as pastillas: a rapaza nunca entrara no fallado, porque o seu avó dicía que só había ratos e non era seguro, pois o chan era moi vello e se andabas encima del podía romper. A rapaza tampouco sabía que o seu avó era inventor, e era normal, porque é moi difícil de crer, el xubilarase había dous anos dun traballo que non tiña nada que ver con isto.
Unha tarde o avó non se
encontraba ben, Candela deulle unha pastilla, pero despois de unhas horas o avó
caeu ao chan. A rapariga chamou ao 112 e díxolles que apuraran, que seu avó
caera, que vivían na rúa da rosa, nunha casa vella, no número 14. En 10 minutos
a ambulancia xa estaba alí, e levárono ao hospital. Alí os médicos dixeron que
seguramente fora un mareo ou algo así e que se estaba ben, mañá o podía ir ver,
e que avisara aos demais familiares do que lle pasou. E tamén lle deron as
chaves que tiña.
Unha vez na casa, Candela
colleu o telefono e chamou a seu pai para contarlle o que pasara. El quedou moi
afectado, e díxolle que xa saía para alá. Cando colgou, Candela, como se
aburría soa, decidiu coller as chaves e empezar a probalas en todas as portas
que había alí, ata que unha coincidiu coa porta do faiado.
Candela conseguiu abrir e
subiu rapidamente. Cando chegou arriba das escaleiras había outra porta, que
estaba pechada, pero ningunha das chaves coincidían. No chan encontrou un papel
que tiña debuxada unha chave e debaixo poñía que a chave estaba escondida nalgunha
parte das escaleiras. Candela púxose a buscala e viu que unha das táboas estaba
máis ou menos rota, meteu a man con coidado, e despois de estar un rato movendo
a man colleu unha cousa pequena, sacouna para fora e... era a chave!
Moi contenta, púxoa na
porta e despechou. Pensou un pouco antes de entrar: “E se era algo que non
debería de ver? E se o seu avó se enfadaría moito con ela polo que ía a facer? Pero,
por outra parte, pensaba que ao mellor o avó quería que ela vira o que había
alí algunha vez... Candela abriu e... cando viu todo o que había alí dentro
empezou a facerse moitas preguntas: O seu avó e inventor? Estas máquinas
funcionan? Porque o avó non lle dixera nada?. Despois de facerse tantas preguntas
foi xunta dunha maquina na que podía entrar e leu o cartel: “SE QUERES
PROBAR ESTA MÁQUINA, POR FAVOR, FAINO CANDO ESTEA EU, QUE AÍNDA NON A PROBEI”.
Candela fixo caso, pero
cando estaba mirando a máquina, sen querer, deulle a un botón e a máquina
acendeu. Entón empezou a sentirse rara. Despois dun anaco viu unha imaxe na que
estaba falando co seu avó. Nese momento deuse de conta de que era unha máquina
para saber o que ía pasar!
Mentres tanto o seu pai
chegara. Cando ela escoitou o ruído baixou correndo e pechou a porta. Seu pai
fíxolle moitas preguntas, e mentres as contestaba, chegou un coche, e unha
señora traía ao seu avó. Así foi como Candela gardou o segredo e empezou a
axudar ao seu avó cos inventos.
Golfiny
La máquina del tiempo de Angel
Flor estaba poniendo orden en el trastero del abuelo. Había montones de cajas y otros aparatos muy curiosos.
Flor
encontró en una caja fotos de su abuelo de joven, con la misma máquina que
estaba detrás. Tenía curiosidad por saber para qué servía y si funcionaria.
Necesitaba
apartar varias cajas antes de poder llegar hasta esa máquina. Para ella era
como un marco con cables alrededor que, cuando terminan ve unos botones rojos y
azules. Limpió los botones para ver si ponía algo en ellos y, sin querer,
presionó uno de ellos y se abrió un portal. Asomó la cabeza para ver lo que
había detrás y vio dinosaurios!
¡Que
fantástico, parecía una máquina del tiempo! Había quedado muy sorprendida por
aquel suceso. Le gustaba mucho, pero la apago, porque era muy prudente. Lo
había cerrado para que los dinosaurios no pasaran a su época.
En
unos instantes, encontró una libreta y apuntó todo lo que vio. Fue contándolo
detalle por detalle hasta que, sin darse de conta, había escrito la mitad del
cuaderno. Cuando bajó del desván, su abuelo le dijo que la máquina era para ver
a su amada siempre que quisiera.
El
abuelo echaba mucho de menos a la abuela. Murió muy joven, el día que nació el
padre de Flor.
Le
conto que gracias a la máquina del tiempo podía regresar a su juventud y pasar
tiempo con la abuela.
Ahora
hacía muchos años que no podía subir al desván para usar la máquina del tiempo.
Desde hace cinco años está en una silla de ruedas debido a un accidente de
coche.
El
abuelo le dio permiso para usar la máquina, para aprender sobre su pasado presente
y futuro.
Había
escrito un manual de instrucciones para que supiese cómo funcionaba. Ella marcó
en la pantalla 1985 y vio a través de la máquina un bonito prado con árboles de
nueces. Ahora ya lo tenía y sabía cómo funcionaba, así que lo volvió a intentar
y marcó 1867. Lo que vio fue un desierto con un bonito oasis con hermosas
palmeras. Marcó el número 452865 y lo que vio fue otra vez dinosaurios, y en
ese mismo momento estaba a punto de caer el meteorito. Entonces apagó la
máquina y volvió a encenderla, pero justo antes de que la apagara, un pequeño
trocito de meteorito había acabado justo a su lado. Lo recogió, apagó la
maquina y volvió a encenderla. Llevó ese trocito al laboratorio donde trabajaba
y quedó asombrada, porque estaba tan caliente que conseguía quemar un papel. Lo
enfrió y vio que se pegaba a las cosas
metálicas. Volvió a casa de su abuelo para quitarle un huevo a un dinosaurio y
poder tener un dinosaurio mascota.
Poco
después le dijo a un llamó a un chico, Masrani, y los dos juntos, con la ayuda
de muchos empleados, construyeron un mundo llamado ¡Jurasic Wold Camp
Cretacicos! Todo había sido posible gracias a la máquina del tiempo.
Pero
tiempo después un científico llamado Henri Gu empezó a juntar ADN de otras
especies y creó un hibrido llamado Indominus Rex. Fueron juntando más ADN del
Indominus Rex y lo convirtieron en el Indoractor, un terrible e inteligente
depredador que podría destruir la isla. Liberaron a todos los dinosaurios que
había en ella y avisaron a todos los científicos para que desalojaran la isla
inmediatamente. Fue así como convirtieron la isla en un sueño. A partir de ese
momento consiguieron aprobar una ley que decretaba que sería ilegal crear más
dinosaurios.
Angel
La máquina del tiempo, de Yuko
25 de diciembre de 2027.
*Está
lloviendo*
Vaya,
*coge un periódico* nuevas noticias. Parece ser que son de Marilyn Monroe,
veamos… O sea, que creen que se suicidó. Pues yo creo que no, ya sé que era muy
infeliz, pero yo no creo que se hubiera suicidado. Fuuu, ojalá tuviera pruebas.
*se
hace de noche y va a casa caminando por la calle*
Que
es ese ruido?
Viene
de ese callejón, voy a entrar. Puaj, está todo sucio y hay un montón de
humedad. ¿En serio? ¡He tenido que pasar toda esta asquerosidad para una simple
puerta!
Mantén
la calma, recuerda que mamá siempre te pegaba una bofetada si decías insultos.
Vale,
seguro que está cerrada con llave pero, qué puedo perder. Vale allá voy.
*abre
la puerta y, de repente, una luz se asoma*
Me
estoy volviendo loca. Eso me pasa por no tomarme las pastillas, creo que las
tengo en el bolso.
*se
le caen las pastillas y algo la lleva dentro de la sucia sala*
Que mie****,
dios mío, que no digas insultos! Madre mía estoy loca, ahora hablo sola.
Genial
la puerta se ha cerrado, estoy encerrada.
Tiene
que haber una forma de salir de aquí. Es ese ruido otra vez, que será?
No!
Otra puerta, genial, mi vida no podía ir a peor, vale quizá es una salida.
Menuda chatarra, esta sucísima… anda… tiene una puertecita.
Vale,
vamos a ir entrando poco a poco, pero que estúpida soy, como si esto fuera a
hacer algo, Voy a salir de aquí, no se abre, ¡¡la puerta no se abre!! ¿¡Qué son
esas luces!?
¡No,
no, no!
Pero...por
qué grito?… Mi vida siempre ha sido infeliz… estoy sola...mi padre era un
borracho, intentó venderme por una caja de drogas...después de eso mis padres
se divorciaron…
*se
sienta tristemente*
Unos
meses después del divorcio mi madre enfermó gravemente… dos años después
falleció… fui obligada a quedarme a vivir con mi padre… aún me sigue doliendo
la herida de la cabeza…
Madre
mía, soy una dramática, hay personas que lo pasaron mucho peor que yo y no son
tan repugnantes como yo.
*La
puerta de la máquina se abre y tira a Yuko*
¡Ay!
maldita chatarra. ¿Qué demonios?
¿Por
qué esta todo tan limpio?
¡¿La
puerta está abierta!?
Corre,
corre, correeeee.
¿He
salido?
¡¡Soy
libreeeeeee!!
Pero…
¿no era de noche? Y... ¿no estaba lloviendo?
Las
tiendas que estaban cerradas ahora están abiertas.
Y… ya
no están los periódicos de Marilyn Monroe.
¿Qué
ha sucedido? Hace mucho calor, yo llevo ropa de invierno.
*Se
acerca a un señor*
Disculpe
señor, en que año, estación, mes y día estamos?
Ah,
estamos en el 28 de junio de 1995 y estamos en verano.
Estoy
loca, necesito las pastillas.
*las
busca hasta que… *
Es
verdad, se me cayeron cuando esa luz me agarró.
¿Una luz
que te agarra? Estoy loca, aquí tiene que haber un psicólogo. Vale, tengo que
ver si tengo un poco de dinero para comprar un poco de comida… no tengo nada de
dinero... ¡Espera!… estamos en 1995, aquí mi madre continuaba con vida. Le iré
a explicar todo, aunque no me creerá… vamos no tengo nada que perder.
* dos
horas después*
Era
por aquí y después por aquí y… ya está, era aquí. Tocaré el timbre. *Ding
dong*… Creo que no hay nadie… está la ventana abierta…
*le
suena el estómago*
Vamos
sin pensarlo, entras, coges algo de comer, e investigas un poco.
*entra
por la ventana *
Vale,
lo primero ya está, ahora a buscar algo de comer.
¡Oh
una rosquilla! Ñam. Ahora a investigar. Está todo muy cambiado. ¿Qué fue ese
ruido?
Es en
la entrada, voy a mirar.
*una
luz se asoma *
¿Mamá?
¡zum!
¡¡¡Aaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!
¡¿Dónde
estoy?!
¡Es
la máquina del tiempo!
Me he
teletransportado.
Justo
cuando iba a volver a ver a mamá.
*La
máquina la echa a fuera*
¿Qué?
¿Dónde
estoy?
No… no puedo acabar
así… quería volver a ver a mamá por última vez…
Máquina del tiempo:
Lugar: Callejón oscuro
de la calle trece
Lugar en el que acabo:
Fin del mundo.
Tiempo para la vuelta:
Sesenta y siete años.
Yuko
venres, 4 de xuño de 2021
O bolso que fala
El puente errante
-
Este é o texto que escribiron "Os catro animais" sobre este raposo tan descarado. Cuando llegué a casa, un zorro dormía delante de...
-
Hoxe na clase fixemos un experimento consistente en mostrar as propiedades de cohesión e adhesiva da auga, grazas as que é quen de viaxar de...
-
Este venres pasado estivemos a facer, por equipos, maquetas dunha célula animal. Como vedes no vídeo de abaixo o resultado estivo bastante b...