A máquina do tempo, de Waka Waka

 -Mamá, queres xogar?- Timm – sona o timbre-. 

-Abre ti, Alaska que eu estou facendo a comida-.

-Vale, xa abro eu...-

Cando salgo e vexo que non hai ninguén, miro para abaixo.

-Mamá, pediches algo?-.

-Non, por que?-.

-Porque aquí hai un paquete-.

-Méteo dentro, que está chovendo-.

-Vale, pero podo abrilo eu?-.

-Vale-.

Alaska sube á súa habitación.

- A  ver que hai...-. Alaska, ao ver que sae luz do paquete, pega un brinco.

-Bo, bo, bo, a quen temos aquí? Pero se é a miña amiga Alaska...!

-Eh que, quen es ti?-, tartamudeou Alaska.

-Non te acordas de min? Eu son Frank!

-Ah! Vale! E que fas aquí?

-Nada, son un elemento da máquina do tempo.

-Que maquina do tempo?

A que hai aquí dentro deste paquete, e podo levar a alguén nela. Pero unha vez que entres non me vas escoitar, queres facerme algunha pregunta agora?.

-Non, non, non fai falta... Seguro que me arranxo...- dixo algo por seguirlle a corrente.

-Ben, voume meter xa, ale, chao, adeus-. Cando se meteu, tiña posto un pantalón apertado por arriba e frouxo por abaixo. Antes de saír da máquina veu que estaba nun bar, no que había moito ruído.

“Pero en que ano estamos?”, preguntouse a si mesma. “Ben, vou saír”.

Cando saíu viu que había xente con vasos nas mans e dixo:

-Desculpen señores, ¿en que ano estamos?-.

Un home respondeulle amablemente:

-“Estamos  no ano 1867”.

Cando escoitou iso, inmediatamente saíu do bar. Estaba no 1867 e non o podía crer...! Díxose: “Eu estaba tan alegre no confinamento, abrín a porta, encontreime cunha máquina do tempo e agora estou no 1867. Ben, o lado positivo é que a xente é educada, non coma algunhas persoas alá no 2021. A xente non ten móbiles nin ordenadores, e hai máis sitio para xogar fora. Ben, terei que intentar volver a casa, a miña nai debe de estar moi preocupada”.

Foi ao baño do bar outra vez e meteuse na máquina do tempo, que era algo parecido a cando xogaba minecraft. Unha vez de volta a casa había un montón de xente na súa habitación. E sabedes por que? Porque tíñanse metido na máquina do tempo. Alaska díxolles que se volveran meter. pero había unha chica alta, rubia e de ollos azuis que non se quería ir, dicía que a miña habitación molaba un montón, e tamén me dixo que a súa non era tan bonita. Eu baixei a contarlle a mama todo o ocorrido, e a preguntarlle si esa chica podía ser a miña irmá, xa que eu non tiña. Mamá díxome: “Por min que quede, pero hai que preguntarlle a papá. O meu papá estaba no traballo, así que pregunteille por mensaxe. El díxome que si, e agora eu máis Claudia somos irmás.                                   

Waka Waka