A máquina do tempo, de Anon

Había un neno chamado Xan. Xan e un neno normal, como todos os outros nenos do seu cole. Un día Xan foi pasear polo parque, coma sempre facía, co seu can, que se chamaba Rufo. Era un día bonito, con moito sol, e Xan estaba tomando a sombra ao pe dun carballo enorme de follas verdes e onduladas. De repente, escoitou, no silencio do día un son moi forte no ceo, era unha nave espacial redonda con moitas antenas e catro patas. Cando voaba xusto encima de Xan unha cousa pequena rara caeu da nave. A cousa tiña moitos botóns vermellos pequenos.

De repente, a nave chocou, cunha explosión tremenda e con un son tan forte que Xan caeu ao chan pola forza da explosión e o son. Ao caer Xan foi encima da cousa rara que caera da nave. Coa forza do seu corpo ao caer foi petar nos botóns. Todo empezou a xirar e xirar, ata que ao seu arredor so vía un gran borrón de cores.

Despois disto Xan volveu ver que estaba no mesmo sitio que antes. O única era que a nave non parecía ter chocado e, con moita sorpresa, viu que el mesmo volvía estar co seu can tomando a sombra dese gran carballo.

De novo, escoitou o son forte desa nave espacial que tiña causado a explosión, volveu caer e, desta vez, deuse de conta de que en realidade caera encima dunha máquina do tempo e de que volvera cara atrás no tempo, ao ver que se repetían todos os eventos da nave chocando xunto do gran carballo. Eran dous Xan, un Xan caendo ao chan pola explosión e caendo encima da maquina do tempo, e outro Xan que estaba descansando, ata que quedaron os dous Xan, un ao lado do outro.

Despois outro e outro e outro e outro e outro ata que Xan deuse de conta de que tamén estaba pulsando un botón redondo e verde, cun símbolo de multiplicar. Xan empezou a estar confundido, porque a cada minuto ían aparecendo outros Xans. Despois pensou: ”Será posible que este botón multiplique a persoa que o estea tocando?”.

Para saber se iso era verdade, deixou de pulsar o botón . E de repente, deixaron de saír os Xans. Xan pensou ,”Debo levar isto a un laboratorio para que o analicen. Pode que con isto se poderá axudar ao noso planeta Terra . Pero cando intentou levantar un pe para ir ao laboratorio, comprobou que non o podía facer. Intentouno outra vez, pero era como se os seus pes estivesen pegados ao chan.

Todo empezou a xirar e xirar, ata que todo era un borrón enorme e as cousas ao seu arredor empezaron a brillar, primeiro cunha luz verde, despois de cor azul e rosado, e miles doutras cores, ata que empezou o fixo cunha cor dourada. Pero aquel dourado era tan intenso que Xan tivo que cerrar os seus ollos. e despois...

Xan estaba na súa cama, era pola maña e o sol estaba entrando polas ventas. Xan levantouse contento.

Anon