A máquina do tempo, de V

Conseguino. Xa o tiña nas miñas mans. A MÁQUINA DO TEMPO. Podía viaxar onde quixera, pero primeiro, tiña interese en ir o futuro, ao 2100, por exemplo.

Configurei A MÁQUINA DO TEMPO e púxenme en marcha. Levei unha cámara de fotos, por se había algo fóra do normal. Me transportei ao 2100, a viaxe non foi moi

longa, só tardou dezasete segundos.

E xa estaba. O primeiro que vin foi unha nova moi rara. Ían facer un perfume de  Lúa...Van coller un cacho do satélite, sei que podía non ir ben: un paso en falso e esnaquizan o noso planeta. Así que, como son tan curioso, avancei un pouco máis no tempo. Vin selva.

Estiven buscando, mais encontrei unha especie de diario, tiña a data do día de hoxe... (que estou no 2119), só que era de había 9 anos, no 2109.

Nel poñía o seguinte...:

Agatha Moreone:

23-12-2109

Hoxe van votar na tele un momento histórico: van coller un anaco da lúa para fabricar un perfume. Seguramente non poida compralo, aínda que pode que non estea en venta. Mais non creo que sexa moi boa idea. Eu vou no bando bo. Cada día prodúcense moitas   manifestacións e participan todos nelas.

Eu non quero iso, ninguén o quere, están obrigados polo rei. E agora hai poder absoluto, nos últimos 50 anos pasaron cousas do máis estrañas...

... e despois seguíalle unha foto de Agatha.

O diario caéuseme das mans. Un son procedía dos arbustos, e ocorréuseme dicir algo sen moito sentido:

- Agatha...?

- Grrr!!!

Un humano-mostro atacoume.

Agochei a cabeza para que non me dera e dinlle onde debería de estar o fígado. 

O becho retorceuse da dor, mais eu non lle din moi forte, non o entendín.

E cando pestanexei, xa non estaba. Despois dese “encontro”, algo moveuse dende os mesmos arbustos.

- Agatha...? - Outra palabra sen moito sentido, pero tiña medo.

- Como sabes o meu nome? - Preguntou Agatha (supoño). 

- Agatha Moreone?

- Si, esa son eu. Por? - Contestou.

Eu, máis tranquilo, acerqueime máis o arbusto. Era máis vella ca da foto. Tería como  20 anos.

- Que pasou?

- Estaba na miña casa, e cando colleron unha parte da Lúa... Tivemos tres días de tranquilidade. Despois... - dáballe pena recordalo – Despois... vin o meu pai correndo cara unha central nuclear. E caeulle un trono... Aí asusteime, e a miña nai tamén.

Eu tiña 11 anos, e xa sabía que era un trono por ter variado o clima, a Lúa estábase “descoordenando”. Calculaba que dentro dun ano a humanidade non existiría. Pero non foi así. Seguimos vivindo, só que agora hai uns mostros raros que queren comernos.

- Ah, si... Si, voume de aquí, esta época e moi rara, e se non me toman coma un tolo, poderei amañalo.

- Chao...?

- Si, adeus.

Funme a miña época e mostrei os meus inventos a todo o mundo, e salvei varios países,  mundos e comunidades, coma Galicia.

Autor: V